یکی از عادتهای بد و ناپسند ما ایرانیها در لفافه سخن گفتن است . برخی افراد حرفهای خود را در پوششهای مختلف و بطور غیر مستقیم و گاها همراه با کنایه و طعنه بیان می کنند . مثلا افراد حرفهای خود را در قالب عکسهای پروفایلشان در شبکه های اجتماعی یا در پستها و یا اینکه حتی در محاوره های مستقیم سعی در پنهان کردن اصل موضوع و پیچیده بازگو کردن نکته های برجسته در ذهن دارند. اساسا این اتفاق ناشی از ترس انسانها از بیان مستقیم حرفهاست. ترس از تحقیر شدن ، ترس از تخریب شدن ، ترس از به هم خوردن روابط ، ترس از تنها شدن ، ترس از واکنشهای متفاوت از سوی افراد. اما همه این احساس ترس ها در واقع ریشه در آسیب های شخصیتی دارند که ما به مرور زمان در طول زندگی آنها را تجربه کرده و به دست آورده ایم. در جوامع پیشرفته و انسان محور اکه افراد آن جامعه مبتنی بر اصول عقلانی عمل میکنند ، اشخاص برای انتقاد ها ، نظرات و پیشنهادات ، گله و شکایات ، عواطف و عاشقانه ها و ... بطور واضح و بی پرده و رو در رو ، بدون هرگونه واسطه ای و کاملا مستقیم با یکدیگر سخن می گویند و هرگز این ضرب المثلِ " به در میگه دیوار بشنوه " در مورد آنها مصداق ندارد.

یاد بگیریم اگر حرفی ، انتقادی ، عاشقانه ای ، نظر و پیشنهادی نسبت به کسی یا کسانی داریم آن را با جسارت بطور مستقیم به آنها بگوییم و بی پرده و بی واسطه از آنها بخواهیم که به ما پاسخ دهند.
اینگونه روابط ما مستحکم تر خواهد شد.

شایان دیبا